Onte o Rolín púxose malo, ha de ser catarro. Foi cas vacas e, en volvendo, deitouse no silo e non saliu nin pre cenar. Eu funlle levar unha potiña de patacas con xamón frito pero nin eso me quixo comer. Estuven toda a noite pensando na pena que me daría que morrera porque, entonces, xa non poderiamos xogar xuntos a correr tras das pitas nin podería acariñarlle as orelliñas. Temén pensaba que, si non melloraba, dixera a abuela que chamabamos á veterinaria, que nos sube á casa nun trote. Adormecín pensando en que ó día siguiente o iba ir ver namáis despertar; as caricias poinnos ben.
Pero non fun nunca velo de mañá. Non fun porque pola noite eu tamén me puxen peor do meu catarro. Non fora polo día ó cole e quedara na casa tomando caldos quentes que me facía o papá e vendo o Xabarín Clú. Pola noite desperten do susto que me daba non poder respirar e berrein pola mamá. Chegou correndo e eu creo que se asustou muito porque eu teño unha cousa á que lle chaman asma e, a veces, como dice o abuelo, fáltame o aliento. A mamá debeume ver maliña de verdá (non coma cando hai ginasia e non quero ir á clase), envolveume na chaqueta e meteume no coche. O papá non estaba porque traballa pola noite, esí que baixou ela sola conducindo desde Froxán hasta Folgoso. En Folgoso está o centro de salú, pero eu solo fora elí unha vez ca abuela pre que lle desen máis Sintrón pro mal humor. Asustenme algo cando me dixo a mamá que íbamos ó médico, e baixen todo o camín contando as señales que cruzabamos. Cando chegamos eu creo que iba muito peor porque a mamá abriu a porta e casi se bota a chorar ó sacarme do asiento. Pero cando de verdá casi chora foi cando mirou para porta: estaba pechada. Nin médicos, nin coches, nin abuelas co Sintrón, nin nada, estaba pechado o centro de salú. Ll´eu que respiraba a cachiños.
Volveume cargar a mamá no coche e, come nunha cantinela, foi falando sola todo o camín hasta Quiroga.
- Tranquila, miña nena, que xa chegamos. Si é que a culpa é miña que sein de sobras que polas noites está pechado o centro médico pero saliume traerte eiquí, saliume, saliume de costumbre. Tú tranquila que hemos de chegar axiña a Quiroga que eilí hai xente que te pode atender, ha de estar aberto, tú tranquila. Conta os árboles do camín, conta. Que pena, miña nena, que pena que nadie sepa que a xente tamén se pon mala de noite. Que pena. Pero mañá von á Xunta. Ou pasado, cando me mellores, que ha ser axiña. Von á Xunta e hasta que me escuiten non marcho, que pensan? Pensan que por vivir eiquí hemos decir que chove si mexan por nós. Pois non lles é desta, non lles é. E min ábrenme o centro de salú pola noite, por miña mai que mo abren. Ábrenmo porque tu teis que poder poñerte maliña de noite. Tranquila, tranquila miña nena que xa se vein as luces de Quiroga. Xa estamos…
Durminme escuitando a mamá, durminme porque as curvas acaneábanme e o calorcín do coche facíame estar agusto. Cando chegamos o ceo estaba aínda escuro e alumbraban as farolas. A mamá iba temblando e eu pensaba que nunca iba volver hulir o aire. Veu unha médica e a trote me puxo unha máscara (coma a do entroido) da que empezou a salir fume e, a pouquiños, empezóuseme a abrir a nariz. Empecein a hinchar o peito ll´a mamá parou de temblar coma unha folla.
Facíase día cando volvemos dunha excursión de varias horas no coche. A mamá iba falando por teléfono co papá, e ela solo decía: “Esto non pode ser, é mui importante, foi mui importante o que pasou esta noite. Casi… casi non chegamos”.
Ela falaba de cousas importantes e eu pensaba no importante: ojalá que o Rolín dese salido do cucho. Se non, en chegando, podíamos chamar á veterinaria; co rápido que chega sempre xa non sein como non a chamamos a ela pre que me subirá a medicina pra asma.