Eu saber sabía que o Dani non era consciente do embeleño no que se estaba metendo cando me dixo de vir á casa conocer a meus pais. Saber sabíao e por eso fun deixando pasar o tempo poñendo excusas do tipo: Hai muita xeada, Hoxe foron á feira comer o pulpo ou É que non se pasa ca neve. Pasa que chegou este Abril de corenta grados e eu xa non tuven máis excusas que poñer, así que o domingo presentóuseme o Daniel na casa. Elí estaba el: limpo como un pincel disposto a conocer a seus sogros.
Dani ten muitas cousas que gustan, que de verdá gustan. É alto e sabe dar ben as señas da brisca, gústalle o queixo de Fonfría e o mel de Piornedo e o leite tómao con melindres migados; escuita a Treixadura e a Fuxan os Ventos e ten tres pares de chirucas. Un partidazo, vamos. Esto todo foi o que lles contén eu na casa antes de que el chegara, e especialmente repetinllo a miña abuela porque sabía que, despois de todas esas loubanzas, lle tiña que soltar a bomba. A bomba funa deixando pasar e non fun quen de decila hasta que xa non houbo remedio. E é que o Daniel, estando sentado no escano da cociña, de tan agusto que estaba, dixo:
- E xa que estamos podemos cenar eiquí todos xuntos!
E eu non tuven máis remedio que decir a bomba en voz alta:
- Vale...pero mirai... é que Dani é... é vegetariano.
Acto seguido miña abuela clavou os ollos en Dani como si fose un escarabajo das patacas.
- Que dices que eres o qué neno?
- Si... fai tempo xa. – Esto díxoo o Dani esí mui crencho de primeiras.
- Ajá. Pero lle´so logo que é.
- Bueno eu non como pescado...
- Ai eu tampouco que o bacalao mui mal che me senta. Pero vaia nombre, eu non sabía deso. Vigitario dixeche que se chamaba? Xa llo direin a Don Manuel logo que eu son Vigitaria tamén e igual me fai contra co Sintrón.
- No... vegetariano.
- Eso, neno, eso.
- Pasa que tampouco... – e Dani, que é da listura dos avogados xa empezou a retorcerse- ... eu é que muita carne tampouco como.
- Pero muita, canta?
- Vamos que fai muito que non a como.
- ... Pero lle tanto mal che fai? De nacimiento ou?
- No... Eeee...eu é que elegín non comer carne, a verdá.
- Que o elegiche. – E fíxose tal silencio na cociña que se oía o ruxido da barra da luz.
- Sí...
- Tu estasme decindo que elegiche, e non pola vixilia, que non ibas comer máis carne nunca. Pero nin polo, nin ternera, nin conejo, ou?
- ... nin ... cocho...
- Bo, cala non digas fatadas. Eso é que comes pouca e comer pouca carne éche hasta bon. Máis de comela ó almorzo lla comida non se había de comer cada día. Anda, cala. Cala e colle unha rodiña dese chorizo dei.
- No... é que non como cocho nunca.
- Pero que eu te entenda, tu estasme decindo que non vas comer nin o botelo, nin os chorizos, nin o xamón, nin nada do que fixen no cocido pre hoxe.
- ...
- Ajá. Eu a xente nova xa non sein. Antes ibamos servir ás casas e comíase do que lle puxesen a unha. E teus pais serán esí tamén, claro. Xa. Esí estás de escuchimizado. Tanta listura e fatos sodes máis cás pedras. Macarrois coméis de seguido e despois esí andades. Eínda menos mal que está o caldo que eso ha de arreglarche o corpo.
- ...É que... o caldo... no caldo cócese carne, e claro...
- Pero arrenegado! Non comes caldo?
- Eu...si é de verduras solo...
- Oiche neno, o caldo sin unto a quen llo viche tu facer? Porque preso vaste ei unha mañá de orballo e roes nas navizas, que pro caso esí che saben. Alabado seia Dios se nunca outro tal vin, ai oh, o caldo sin carne. Lle haberá que facer tamén o chorizo sin tripa porque o dicen os novos. Muito vos queda, muitas guerras habiades de vivir. Tanto vigitario nin tanto vigitario. Fame era o que habiades de pasar. Ou comer de fonda todos os días, ei si que te habías de facer vigitario. Pero lle, mira, pre que veis? Si vas virme á casa e non comer vamos a ver, pre que veis? Pois eso é un feo que a unha vella non se lle fai. Podías traer no bolso unhos kibis lle unhas mazás tamén oh. Se nunca autro tal vin...
Esí seguiu miña abuela boa parte da comida hasta que o Dani se sentiu tan mal que me fixo acenos de irse. Xa nos levantaramos da mesa e entonces, nese momento, escuiten á abuela decir:
- Anda. Séntate. Que che fago unhos huevos.
E entonces entendín que non hai nada peor pre unha abuela que que lle marche alguien da casa sin comer. Anque sea un vigitario ó que por gusto mandaba triscar unhas silvas machas.
Comments