Marchein a Francia inda sin ter os vinte e un anos cumplidos lle sin saber falar nada de Francés (coma me pasaba co Castellano, máis ou menos). Agardein a recollida da herba pola durén que era deixar a miñas irmás solas pre entenderse con todas as fincas. Por Agosto cortábamos a seca; baixabámola nun carrín de madeira “riqui-raque, riqui-raque” hasta deixala na casa.
Se me quería ir? Naida quere deixar os seus, pero a falta é a falta lle eu sabía que o diñeiro non andaba sobre. Eu vía que máis mozas s´iban sabendo tan pouco coma min, o que me facía cavilar que, por mui murriñosa que me vise, eu tamén tiña que dar feito vida fóra. Esí foi que fun falar ca tía, que estuvera ben anos emigrada aló, lle a trote ela mandou escribir pre terme buscada cama e comida pro outono. Anque as cartas tardaban Dios ll´axuda, iba chegando a razón que se mandaba ó extranjero; eilí sempre había alguien que podía darlle a unha teito mentres buscaba onde traballar.
Antes de entrar o outono collín o tren que había de deixarme en Cannes. Aquel viaxe durou máis dun día; de pouco me valeu o sol pre ver o paisaje, eu paseino enteiro chorando, mañá por noite. Nunca pensein que fose botar en falta a vista do carro na aira cargado pre darlles ás vacas que, malamente, nos mantiñan.
Cando entrein na Gare de Cannes atrevinme a mirar por fóra do cristal. Quen me diría que, aquela, sería a primeira fotografía que había de mandar á casa meses despois, envolta nun papel de fumar lle nun billete de quinientas pesetas.
